Op deze tweede dag van dit legendarische Peer fest., nemen we het spreekwoord onder de arm “Voor Elk Wat Wils”. Voor de echte  bluesliefhebbers onder ons zal het opvallen dat er vandaag pure blues wordt geschonken in de Mississippi tent en meer rocky notes in de Uptown Club zoals deze jonge opkomende band ILA.  Ilayda Cicek , vrucht van eigen bodem,  veroverde samen met Cas Kinnaer op drums en Sam Smeets op basgitaar een eerste plaats hier in de grote tent en opent met haar ruige rockstem een openbarend en opwindend “ Eternity “. Sleept ons graag mee met eigen verse songs als “ Chemicals “, “ Deity “, “ In Vain “. De tent staat in volle bewondering voor haar dominerende power in “The Sun “ en  “ Home “. Totaal inlevend met neerbuigende solo's op haar zwarte Gib' in “Live To Love “. Altijd met uitmuntend succesvolle stem alsook in “ Leave Me Dry “. Stevig applaus bevestigt dit veelzijdig talent waar we zeker en graag nog meer van gaan horen, duidelijk gereed voor alle podia. Heerlijke start hier met deze eigenste Peerenaar.

Tijd genoeg om naar de andere tent te stappen, onderweg wat bijtanken en hier gelukkig, buiten de soundchecks, niet de optredens worden overlapt met vijftien minuten. De afstand tussen de podia hier is dan ook kort genoeg dat de organisatie dit gebruik vermijdt. Maar Stef had zijn soundcheck al lang voor het optreden van ILA gemaakt. Dat hadden we al gemerkt met zijn eigen SRV sound vanop de camping. Stef Paglia Trio kennen we ondertussen al paar jaartjes. Ook als BluesBones appel die hier van de perenboom valt, maakt hij deze tent tot een BluesRock feestje. Opent met “Stand Up” waarin alvast stevig solowerk op zijn majestueuze Fender. Uitnodigend vragend “ How are you doing ” en een direct aansluitend “The Unknown (Face In The Darkness) “ met kompanen Geert Schuurmans op subliem stuwende bas en Sven Bloemen alsook immer imponerend slagwerk op drums. Op zijn vraag of alles goed is met ons klinkt het antwoord uit het publiek “Nu Wel !”, als beklemtoning van de intussen warme opwindende sfeer. Stef als solerende ster aan de hemel met  ritmesectie die het Paglia sterrenbeeld volledig maakt, brengt ons na een uitdagend en meeslepend  ” Blue Eyes ”,  een prachtige cover van de, even als Blues Peer, legendarische Chris Whitley “ Ballpeen Hammer “. Bewijs van dit alles ook op de bijhorende videoclips. In de schijnwerper verder “Watch Out” van hun debuutalbum “ Never Forget “(2019). Vraagt applaus voor de organisatie met medewerkers, licht- en geluidstechnici, wat stevig beantwoord wordt. Zoekt verder, al solerend, alle plaatsen op van het podium, in eigen songs samen gemaakt en geschreven door zijn vriendin Iris Teunissen als “ Fool Paradise “ en een indrukwekkend “Warmth Instead Of Cold “. Het Wah pedaal in “ Freedom ” verheerlijkt dan weer de Jimi periode die ons ook alle bekoorde. Stef maakte hier duidelijk dat Belgische blues op een hoog pitje staat en verkondigt dat dan ook op vele internationale podia, wij blijven hem daarin graag ondersteunen met onze live aanwezigheid. CU Stef.

Dylan Leblanc is een jonge dertiger singer- songwriter uit Shreveport, Louisiana, die we mochten interviewen in onze camper.(ref). Als zoon van country muzikant en songwriter James Leblanc,  staat hij hier nu als stevige rocker op de planken in de grote Uptown tent met zijn Gibson, begeleid met tweede gitarist, bassist, drummer en keybordman. We horen in zijn tekst en sound een duidelijk herinnering aan een jonge Neil Young en Stephen Stills. Heeft wel een kwetsbare country en West-Coast pop periode achter de rug en bangt nu met zijn vierde CD “ Renegade “ een nieuwe wereld tegemoet. “ Bang, Bang, Bang “ als eerste nummer zegt dan ook genoeg. De volumeknoppen worden hier stevig opengedraaid en de overdadige bas resulteert daardoor in bijna onverstaanbare teksten. Voor het podium worden de oordopjes ons ieder noodzakelijk. Uit datzelfde nieuwe album horen we ook “ Domino “, autobiografisch “ Born Again “, “ I See In Your Eyes “, Lone Rider en Damned. Allen met soms dreamy gitaar intro's die je mee laat zweven, meevoerende psychedelische opbouw tot hogere explosies, dan weer terug met beide voeten op de grond in hard gitaarsolowerk, een Dunkfest. waardig. Thanks Peer & Dylan voor deze jonge vernieuwing. Stappen onder een tropische zon naar de Club Mississippi tent waar we de Limburgse Boogie Beasts zien opstarten. Hierbij the Lord Fabian Bernardo op harmonica, Jan Jaspers zang en gitaar, Patrick Louis zang en gitaar, Geert Servaes op drums. Uit hun laatste CD “Love Me Some” (2021) openen ze knallend met “ I Don't Care “ een Canned Heat vibe in het opwindende  “Get away “. Uit de andere Cd “ Deep “ (2019) “ Night Time Hero “. Na deze drie nummers staat de ganse tent al op zijn kop en zingt huilend mee met  het verse werk “ Howl “. Luisteren verder naar “(I'm Going) Mad “ waarin de tekst “ I Ain't No Dylan, I Ain't No Young, I Just want To Hear My Song“. Al is het een andere vernoemde Dylan, toch denk ik even aan de vorige band. Fuzzy stampende harmonica van Fabian, in het funky steeds meer zweet opwekkende “ Like A Snake “ uit Cd “Love Me Some”.  Knap begeesterde groove van Geert en steeds dampende gitaren van Jan en Patrick, eindigen ze met “ A Girl Like You “. Door al de krachtige uithalen diende deze Mississippi tent achteraf terug te worden opgehijsd en verankerd.

Nog meer vernieuwing op Peer met Southern Avenue, een jonge zeskoppige Southern Soul band sinds 2015, uit Memphis, Tennessee. Met zwarte zangeres Tierinii Jackson op silver shoes swingend in zomertenue, met zus als backing vocal en drums Tikyra Jackson, eigenlijke leider en oprichter Ori Naftaly op gitaar, Jeremy Powell op keys, Evan Sarver op bas gitaar, Gage Markey op bass of drums. Ontleenden hun naam aan beroemde avenue, helemaal uit het oosten van Memphis tot het zogenaamde Soulsville , het oosrspronkelijke huis van Stax records, waarbij ze hun twee eerste albums maakten. Is de meest besproken band in Memphis en bereikten de IBC finale 2016, ook nr 1 in iTunes Blues Chart. Optreden getuigt van grootse show van Tiirinii, de naam alleen al. We kijken naar een verering van de hedendaagse soul, in een mooi jasje gegoten door de hele band. Aandachtige tent gaat vooral naar Tirienii maar het samenspel getuigt van topmuzikanten in verse hevige nummers als “Be The Love You Want”terwijl een meer slowe “We're Gonna Make It”. Ideaal uurtje voor swingers, waarvoor het eigenlijk te warm is. Sluiten dan af met een wonderbaarlijk meezingend nummer van de soul lady herself Aretha Franklin “ Chain Of Fools ”. Iedereen, maar vooral Tierinii, zeker een douchke verdiend !

Intussen al 18h, tijd tikt hier snel, ook tijd en mogelijkheid voor elk wat wils te eten, van allerlei warm, gefrituurde maaltijden tot kebab,  pasta's tot broodje gezond, eettafels en plaatsen genoeg voor de vijftien duizend onder ons. Terug naar de Club Mississippi waar een zwarte witte raaf speelt met een grote rugzak, King Solomon Hicks.  Niet iedereen mag zomaar op bluescruise, op leeftijd nu van 26, samen met Kiss of Joe Bonamassa en op de oever van Tony Bennett tot George Thorogood en Jeff Beck. Groeide op in Harlem en Manhattan van NY-city,  tussen veel muzikanten. Vanaf zijn zes jaar op gitaar en op zijn 13de al vier maal  per week, samen in een 17koppige band, in de Cotton Club als lead guitarist. Hedendage met vier LP's op zak speelt hij al vijf jaar in BB King's Club te Chicago. We luisteren naar deze driekoppige band met sublieme gitaar en zang in nummers in allerlei stijlen als “ Rather Be Blind “, “Further On The Road ”(Texas Shuffle 1957) , “ Help Me “ (Sonny Boy Williamson), “ Headed Back To Memphis “, “ Have Mercy “, “ Parchment Farm “, “ Everyday I Have The Blues “, “ Memphis Ten “, “ Pork Salad “, “Seventh Son “, vertelt ons zijn eigen favouriete keuze, het tragere “ Lone Me A Dime “ en eindigen met zijn allernieuwste track “What The Devil Loves “. Gewoon ontegensprekelijk uitstekende uitvoering, blij dat we deze voortrekker van de hedendaagse old-scool blues muzikanten mochten beleven. Op naar de big Uptown tent waar de immer Diestse sympathieke Guy Swinnen ons vooraf vertelt toch ietwat zenuwachtig te staan. Dat behoefde zeker helemaal niet, de ganse tent staat propvol, tot buitens toe, te genieten van één der voortrekkers van onze eigenste Belpop, waar we al meer dan veertig jaar van genieten. Sinds enkele jaren trekt hij een team van giganten en super ervaren muzikanten in zijn Guy Swinnen Band. Waarbij David Piedfort, een als met de gitaar geboren snaren gigant, deze maakt ook momenteel een (Dire Straits) Cooking With Knophler tour met de meer dan ervaren zanger en bassist Bart Bulls. Zet daarbij nog een kei van een drummer als Marcus Weymaere en je krijgt top of the bill vertolking van oude maar ook de nieuwste Swinnen songs. Guy Verklapt ons dat ze in oktober een nieuwe Cd uitbrengen “ Rock Ain't Dead ( It Just Smells Funny)”, merken we even een vrolijke Zappa quote, waaruit ze twee nummers brengen: meezinger “ I Think It Was Me “ en “ Tiger Eyes “. Ze openen alvast met eigenste topnummers waar de hele zaal luidkeels op applaudisseert: “ Don't You Know “ en “ The Wrong Girl “. Een voortreffelijk gebrachte John Hiatt ninetees cover “ Perfectly Good Guitar “. De tijdloos aanstekelijke meezinger “ No One Can Make It All Alone “. Een mooie golden seventies yankee cover van Bob Dylan “ Senor “. Als zij aanvangen met “ Robbin' The liquor Store “ wordt de zaal helemaal gek van plezier. Twee meiden naast mij gaan helemaal uit hun bol, of is het nu bollen ? Nog een groots Scabs nummer “ I Need You “. Een der weinigen waarvoor vandaag hier een bis nummer wordt gevraagd door het blijvend applaudisserend publiek, man man, zenuwen brengen soms vreugde en geluk. We zwaaien hen uit met een ademloos bisnummer “ Hard Times “. Nee rock is nog zeker niet dood, of het plezant anders ruikt moeten we aan zappa eens vragen, jawel dat kan nog altijd. 

Robert Finnleyis een 68jarige Amerikaanse blues en soul singer- songwriter en gitarist. Kende een zwarte tijd na decenia semi-professioneel optreden, hij leerde gitaarspelen op zijn elfde en werd vaste gitarist in de band van het Amerikaanse leger, maar werd met gedeeltelijke blindheid getroffen en moest op straat gaan busken voor zijn boterham. Maakte gelukkig een comeback met hulp van Music Maker Relief Foundation waardoor hij terug optredens maakte, zelfs een eerste platencontract met zijn eerste album in 2016, met veelzeggende tittel “Age Don't mean a Thing. Het was Dan Auerbach, de zanger en former van de Black Keys, die hem voorstelde mee een soundtrack te maken voor “Murder Ballads” en ging samen zelfs op tournee. De droom werd helemaal waar, als hij het in America's Got Talent tot de finale haalt. Uit CD “Age Don't Mean A Thing”: de titeltrack en start dit optreden met een gepast  “I Just Wanna Tell You.  Zijn nieuwste plaat “ Sharecropper's Son “ wordt  meer belicht met  het titelnummer en ook “ Make Me Feel Alright “en “ Souled Out On You “. Nog van zijn album “ Golden Platinium “ horen we “ Three Jumpers “, “ Holy Wine “,  “ Medicine Woman “ en eindigt dit optreden met “ Get It While You Can “. Een optreden met heel eigenste doorleefde soul en blues, met zijn dochter Christy naast hem als backing vocal en zweetdoek verzorgster. Het dubbel kantje van het leven wordt meermaals bezongen met zinnen als “Make me feel alright” en “Give while it takes”, blues als bezinning. Het andere podium staat al gereed om 21h voor de Limburgse Sore Losers. Waarin sinds 2009 : zang en gitarist Jan Straetemans, gitarist Cedric Maes, bassist Kevin Maenen en drummer Alessio Di Turi, zorgen voor stevige eigentijdse rock met een knipoog naar blues, country en garage rock. Tijd voor de meer begeesterde en jeugdiger onder ons. Een nummer als “Got It Bad” sloeg bij mij al in op hun optreden in 2016, en nog steeds. Een groep die je zeker live moet zien.

Cedric Burnside zag ik deze zomer driemaal, het blijft een memorabele gig, vooral als je weet waar hij zijn mosterd vandaan haalt. Deze 42 jarige telg van de Burnside familie uit Holy Springs, weet niet alleen waar de blues vandaan komt, maar brengt die ook met hart en ziel.  Granny Award winner van best traditional album “ I Be Trying “, opgenomen in de huisstudio van Al Green en Buddy Guy. Brengt rasechte maar moderne North Mississippi Hill Country Blues, met grote hoofdletters. Het ritmisch monotoon gitaarspel met opzwepende stem is zijn kenmerk dat teruggaat naar Afrikaanse oorsprong. Mocht op dertien jarige leeftijd zijn vader bluesdrummer Calvin Jackson vervangen in de touringband van RL Burnside. Vervoegde sindsdien talrijke bands, nu op eigen benen en eigen album, waarop ook de oudste van zijn 3 dochters meezingt. Om zijn ritme te leren proeven vangt Cedric aan met een drietal akoestische nummers zoals het wondermooie “The World Can Be So Cold”, een song dat in je achterhoofd blijft naklinken, alsook “ Hard To Stay Cool “. Als zijn drummer hem dan vervoegt wordt het heel duidelijk waar hij met zijn ritme ons wil brengen. Zo volgt “ We Made It ” waarin je je afvraagt waar de basman staat. Cedric speelt op een totaal eigen manier zijn zes snaren. De drummer hoeft hem gewoon te volgen als een soundbox. Zo ook “Please Tell Me Baby” zelfde monotoon ritme wat uitblinkt in zijn simpelheid. Deze rasechte moderne North Hill Country Blues vloeit over zijn ganse oeuvre. Met opzwepende stem, teruggaand naar die Afrikaanse roots, wordt de oorsprong steeds duidelijker in “ I'm Hurting” en “ Hands Of That Girl ”. Na zijn concert heb je zeker een bredere kijk op wat Afro ritmes kunnen brengen. Als laatste band werd voor 10 CC gekozen. Muziek van 50 jaar geleden toen we nog met tape cassetjes en bijhorend potlood, de hits van de radio opnamen; We horen het hier allemaal terug. Door de jaren heen zijn hun hits tot evergreens uitgeroepen. Hier gebracht door Leadzanger Graham Gouldman, gitarist Andy Park, keybordman Keith Hayman, bassist Iain Hornal en drummer Paul Burgess. Het verhaal gaat dat de naam van de groep werd ontleend aan de hoeveelheid sperma die een man maakt per lozing en aangezien zij net iets meer waren dan een gemiddelde man, moest de naam 10 CC worden. Geen paniek guys, in werkelijkheid is het slechts 3 CC. Ikzelf heb nooit muziek van hen opgenomen, ben dus Not In Love met deze band. Terwijl ik hun gespeelde songs nog goed herinner, zoals “ Art For Art Sake “, “ The Wall street Shuffle “, “ The Things We Do For Love “. Het is middernacht voorbij terwijl deze meer dan verzadigd ertussenuit en ertussen kruipt, so long guys. 

Guy Cuypers

Foto © Philip Verhaege